مقابله با پروژه ترویج بی‌حجابی،گرفتار آسیب سیاسی‌کاری

از دیرباز تاکنون پوشش و حجاب در میان ملت‌های جهان و ادیان الهی وجود داشته است. حجاب به‌عنوان یک نیاز فطری بشر از زمان داستان خلقت آدم و حوا تا به امروز؛ در میان زنان ادیان الهی معمول بوده است. بعضی پوشش را دستخوش تمدن بشری و زاییده ذهن بشر می‌دانند، اما بسیاری از منابع تاریخی گواه آن است که در میان ادیانی، چون یهود، زرتشت، مسیحیت و اسلام زنان دارای حجاب بوده‌اند.
در اسلام، حجاب به همراه عفت معنا پیدا می‌کند. در قالب عفت روابط مشروع زن و مرد در خانواده شکل می‌گیرد و جامعه اسلامی دستخوش لذت‌های جنسی افسارگسیخته نمی‌شود. دین مبین اسلام همان‌طور که به حجاب و پاک‌دامنی زنان اشاره دارد، مردان را هم به دوری از چشم‌چرانی منع می‌کند و در حدیثی از پیامبر آمده که می‌فرماید: نسبت به زنان مردم، عفیف باشید تا زنان شما عفیف بمانند. بار‌ها این جمله را شنیده‌ایم که «حجاب مصونیت است نه محدودیت» آیا زنان در جامعه باوجود حجاب از فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی خود بازمانده‌اند؟ تبلیغات غرب و مزدوران غرب‌زده، حجاب را نوعی عدم آزادی و تحجر و عقب‌ماندگی برای زنان می‌دانند، اما عکس این مطلب را ما در مشارکت زنان محجبه در بالاترین شغل‌ها و پست‌های کشور می‌بینیم که به‌دوراز هرگونه خودنمایی و تن آرایی شانه‌به‌شانه مردان در جامعه فعالیت می‌کنند. آنچه مسلم است بحث «حجاب و عفاف» در ایران فرازوفرود‌های از دوران باستان تا عصر حاضر داشته است؛ کشف حجاب در دی‌ماه ۱۳۱۴ در قالب آزادی زنان از سوی غرب شکل گرفت. از دیرباز تاکنون طرح استعمارگر انگلیس با بازی مزدوران بهایی یا اعضای سازمان منافقین باهدف ترویج بی‌بندوباری و بی‌عفتی در میان زنان مسلمان ایرانی کلید خورد به‌طوری‌که در اسنادی از ساواک آمده «در جلسه‌ای به تاریخ اردیبهشت‌ماه ۱۳۵۰ فرقه ضاله بهاییت صراحتاً اعلام کرده بود که از آمریکا و لندن دستور دارند تا در این مملکت مد و لباس و ساختمان‌ها و بی‌حجابی را رونق دهند.» این پروژه استعماری غرب هنوز در لایه‌های وسیع‌تری ادامه دارد. حرکت‌ها و جنبش‌هایی با ندای آزادی زنان در قالب چهارشنبه‌های سفید و آشوب در دانشگاه در اعتراض به قانون حجاب در ایران؛ جریانی است که به‌صورت سازمان‌یافته زنان و موضوعات مربوط به آن‌ها را نشانه رفته است. اینجا سؤالی که مطرح است آیا ما به‌راستی جریان تلخ مسلمانان اندلس را به دست حافظه تاریخ سپردیم؟ آیا طرح مقابله باحجاب در ایران اسلامی وارد مرحله جدیدی نشده است؟ یادمان نرفته ده‌ها زن در اماکن عمومی روسری‌های خود را برداشتند و به قانون حجاب در ایران اعتراض کردند و وزیر خارجه آمریکا در «جایزه بین‌المللی زنان شجاع» اعتراض آنان را حق آزادی نامید. پرواضح است رد پای آمریکا و مزدوران آن را در قالب پروژه‌های هنجارشکن و ضد ایرانی و اسلامی- به سردمداری خبرنگار نما‌های بی‌نام‌ونشان که مبالغ کلانی برای حمایت از کشف حجاب و بی‌عفتی زنان ایران گرفته‌اند- را می‌بینیم که با توئیت‌های مختلف بشردوستانه و دموکراسی دروغین، گوش فلک را کور کرده است.

سال‌هاست ارزش‌های دینی و سنتی با سمت‌وسوی آزادی، تمدن، حقوق شهروندی، دموکراسی و حریم خصوصی و... به چالش کشیده شده است و در این میان مفاهیمی، چون حجاب و عفاف زنان مورد ریشخند متجددان غرب‌گرا شده؛ حجابی که ریشه در فرهنگ ایران باستان داشته است. اما جای سؤال این است چرا واکنش قاطع و صریحی درباره حجاب میان اعضای دولت کمتر دیده‌شده؛ افرادی نزدیک به دولت، چون مرضیه ابتکار، معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری که در قالب روشنفکری مواضع شفافی نسبت به بحث حجاب ندارند. ناگفته پیداست این سکوت معنادار در مقابل هجمه‌های فرهنگی و اجتماعی آمریکا و مزدوران فرقه ضاله بهاییت؛ دولتمردان را دردمند نکرده است، اما در این میان هستند نمایندگانی، چون علی مطهری، نایب‌رئیس مجلس شورای اسلامی که مواضع خود را روشن درباره حجاب عنوان می‌کند و می‌گوید: «در قانون مدنی بی‌حجابی جرم شناخته‌شده و هم‌اکنون روشی که در سطح کشور در مورد پوشش و حجاب زنان در مقایسه با اواخر دوران پهلوی وجود داشت، وضع خوبی است؛ اما باید توسط دولت یک نوع نظارت هم وجود داشته باشد.» شایان‌ذکر است رهبر معظم انقلاب اسلامی فصل الخطاب حجاب در ایران را کامل و روشن بیان کردند و جای هرگونه تردید و شائبه‌ای را از بین برده‌اند. مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در آستانه ولادت حضرت زهرا در دیدار با شاعران و مداحان اهل‌بیت در حسینیه امام خمینی در سال ۹۶ با اشاره به تبلیغات پرحجم دشمنان و هزینه‌های سرسام‌آور آنان برای اثرگذاری منفی بر مسئله حجاب، گفتند: «آن‌همه هزینه، فکر و تبلیغات کردند که درنتیجه آن چند دختر فریب بخورند و در گوشه‌وکنار روسری از سر بردارند و همه تلاش‌هایشان در این نتیجه کوچک و حقیر خلاصه شد که این، مسئله‌ای نیست، اما آنچه بنده را حساس می‌کند، طرح مسئله «حجاب اجباری» از دهان برخی خواص است.»

رهبر انقلاب اسلامی با رد ادعای این افراد مبنی بر اینکه دستور امام راحل درباره حجاب زنان مربوط به همه‌ی زنان نبوده است، گفتند: «این حرف غلط است، زیرا ما آن زمان بودیم و خبر داریم که امام بزرگوار در مقابل این منکرِ واضح که به‌دست پهلوی‌ها و دنباله‌های آن‌ها در کشور ایجادشده بود، همچون همه منکرات مثل کوه، محکم ایستاد و گفت: حجاب باید وجود داشته باشد.» باگذشت چهار دهه از انقلاب اسلامی هنوز نتوانستیم دست‌های استعمار غرب را از دامان عفاف زن مسلمان ایرانی کوتاه کنیم آیا وقت آن نرسیده ۲۶ دستگاه دولتی که متولی بهبود وضعیت حجاب و عفاف در کشور هستند، معادلات خود را مرور کنند و رویکرد مناسبی نسبت به اتفاقات گذشته و اخیر- در زمینه حجاب و عفاف در جامعه- اتخاذ کنند؟ نکته دیگر اینکه کم‌کاری این دستگاه‌ها فشار را متوجه معدود متولیان دلسوز دیگر کرده است که در این میان نیروی انتظامی در صدر این ماجرا قرار دارد. نیروی انتظامی با تمام قوا به انجام مأموریت‌های قانونی خود خواهد پرداخت، اما باید دید دیگر دستگاه‌های مسئول نیز وارد میدان عمل می‌شوند؟